8 podstawowych kroków do dobrostanu...

     Spróbuj "zobaczyć świat w ziarenku piasku i raj w dzikim kwiecie, zmieścić nieskończoność w dłoni i wieczność w godzinę" - William Blake. Zaczynam ten wpis cytatem, który, moim zdaniem, jest kluczem do własnego JA, pogodzonego ze sobą JA, do JA pozytywnego pod względem myśli, emocji i uczuć, w końcu do JA spokojnego, wyciszonego, które gdzieś gubimy w procesie życia, w zgiełku, stresie i frustracji, walcząc do upadłego o uwagę otoczenia, spełniając kolejne oczekiwania najpierw najbliższych (rodziców, rodzeństwa), potem nauczycieli i rówieśników, pierwszej miłości i przyjaźni, wreszcie kolejnych szefów, aż w końcu własnej rodziny (partnera, dzieci, starzejących się rodziców). Chowamy głęboko rozczarowania, rozpacze smutki, rany, wypieramy złe doświadczenia, przeżycia, doznania, emocje, które targają nami jak burza piaskowa na Saharze. Za wszelką cenę chcemy być dla świata atrakcyjni fizycznie i psychicznie, za wszelką cenę chcemy być "fajni", po drodze gubiąc bezradne niemowlę, które wkurza rodziców, bo krzyczy, bo płacze bez powodu, jak to wydaje się opiekunom, którzy ignorują rozpacz malca, kruche małe dziecko, z którym nie chcą bawić się rówieśnicy, młodą dziewczynę czy chłopaka porzuconego, bo nie był wystarczająco atrakcyjny. Zamykamy się w sobie, przestajemy o siebie dbać. Wszystkie skrzywdzone postacie, które mieszkają w nas, wypieramy, mocno, chowając je gdzieś w zakamarkach duszy i serca. Udajemy, do perfekcji doprowadzając  używanie różnych masek w zależności od okoliczności. Powoli zapadamy się w sobie, przepraszamy, że żyjemy, znikamy zaprzężeni w życie rodzinne i zawodowe, zostając trybikiem w machinie życia, zapominając o sobie, swoich potrzebach, pragnieniach, marzeniach, które w kieracie życia stają się wydumanymi i śmiesznymi mrzonkami. 

Moja pasja - amatorska fotografia, bratki ze spaceru na Tumach

     Znam to wszystko jak własną kieszeń, znam to wszystko od podszewki. Przez całe długie lata realizując oczekiwania społeczne, zawodowe, materialne i każde inne, zapominałam o sobie, gnając i pędząc po "szczęśliwą rodzinę", karierę zawodową, aprobatę społeczną, dobra materialne. Realizowałam długoletni plan, jak w gospodarce socjalistycznej, nie zważając na koszty, a szczególnie koszty własne. Pamiętam takie oto wspomnienie, które do dzisiaj mną wstrząsa i budzi tak ogromny smutek, że aż serce mi pęka: moja Córuchna ma osiem, dziewięć lat, jest chora na zapalenie oskrzeli, a ja  zostawiam ją w domu, w łóżku i idę do pracy do szkoły, bo uczniom nie mogą przecież przepaść lekcje. Pracowałam po drugiej stronie ulicy, więc przybiegałam na przerwach do domu, aby dać jej jedzenie, lekarstwa, itp. Jakiś obłęd po prostu!!! Całe lekcje serce bije mi jak szalone, jestem myślami przy niej, biegam kilka razy w tę i z powrotem, nie jem, nie piję, nie mam kiedy pójść do toalety. Tu chora Dominika, tu dzieci, które uczę języka polskiego i poczucie obowiązku, rozdzierający dramat, w którym w ogóle mnie nie ma.... Byłam tak zakręcona, że nie widziałam wtedy żadnego problemu, wręcz przeciwnie, uważałam, że jestem bohaterką. Takich sytuacji w moim życiu, kiedy na przykład zwolnienie lekarskie chowałam do torebki  i szłam do pracy, były dziesiątki. Dziesiątki razy wszystko i wszyscy byli ważniejsi niż ja sama dla siebie. Z czasem uznałam to za "normalną normalność", realizując życie w myśl hasła: muszę dać radę, bo kto, jak nie ja, bo kiedy, jak nie teraz.... Brałam na siebie tyle obowiązków rodzinnych, zawodowych i wszystkich innych, że nie miałam czasu, ani w ogóle potrzeby zastanawiać się nad sobą, swoim życiem. Ale po czterdziestce coś jednak zaczęło mnie uwierać, coś przeszkadzać, coś we mnie zaczęło pękać, zaczęło mi szwankować zdrowie fizyczne i psychiczne. Zbiegło się to z transformacją ustrojową w Polsce, a pod koniec lat 90. ubiegłego stulecia z wprowadzaniem reformy oświaty. Wtedy uczestniczyłam w programach międzynarodowych i  ogólnopolskich, w których przeszłam mnóstwo szkoleń, poświęconych rozwojowi osobistemu, komunikacji społecznej, pracy z grupą, itp. Głównym przesłaniem tych wszystkich nauk była taka oto myśl przewodnia: żeby pracować z drugim człowiekiem, uczyć go, wychowywać, najpierw trzeba poznać siebie, nawiązać ze sobą kontakt, umiejętnie ten kontakt utrzymywać, znać swoje mocne i słabe strony, poznać swoje potrzeby, pragnienia, ustalić hierarchię wartości, zaakceptować siebie, polubić, pokochać, poukładać to wszystko sobie w głowie, poukładać relacje rodzinne, towarzyskie, zawodowe i dopiero wtedy można efektywnie pracować. Oczywiście to sytuacja idealna, ale ideały są po to, aby do nich dążyć. Właśnie wtedy dotarło do mojej świadomości, że kręcąc się w kieracie życia jak wół, zapomniałam o sobie. Dla mnie to było jedno z najważniejszych moich życiowych odkryć. Ponieważ nie tak łatwo jest zajrzeć w głąb siebie z refleksyjnością dojrzałego człowieka, więc pierwsze próby były bardzo pobieżne. Pewnego dnia zapytałam siebie, czego chcę - pierwsza odpowiedź: długiego grafitowego futra (takie wtedy były modne). Poszłam do sklepu znanego w Płocku kuśnierza i kupiłam takie futro na kredyt, który spłacałam dwa lata. Nie miałam wtedy takiej gotówki, ale zrobiłam to, bo koniecznie chciałam coś dla siebie zrobić. Byłam z siebie niezmiernie dumna. Ilekroć ubierałam to futro, tylekroć myślałam, że jestem wielka, że w końcu zadbałam o siebie, że kupiłam coś dla siebie, co sprawiało mi niekłamaną przyjemność. Szybko się jednak okazało, że rzeczy materialne podnoszą moje poczucie wartości na chwilę, że szybko powszednieją, że kolejne futro, które kupił mi Mężuś nie sprawiło już takiej przyjemności. Doszłam do wniosku, że jednak nie w tym rzecz.... I wtedy zaczęłam prawdziwą, mozolną pracę nad sobą. Bardzo chciałam siebie poznać, bardzo chciałam wiedzieć, co mi się we mnie samej podoba, a co koniecznie muszę zmienić, ustaliłam hierarchię wartości i do dzisiaj się jej trzymam, zaczęłam zastanawiać się nad moimi potrzebami, pragnieniami, które sprawią, że poczuję się spełniona. W tamtym czasie bardzo często wykorzystywałam język pisany do pracy nad sobą, aby było do czego się odwołać, aby nic nie umknęło, nie przepadło wraz z niepamięcią w niebyt procesu myślowego. Zagłębiałam się coraz bardziej i coraz bardziej w siebie, odszukałam to małe niemowlę, tę małą kruchą dziewczynkę, tę dojrzałą kobietę z bagażem doświadczeń życiowych, po to, aby w końcu o siebie zadbać, aby siebie polubić, pokochać i po prostu ze sobą być. W tej materii nie ma pracy skończonej, jest to proces odbywający się każdego dnia.... Ale po dwudziestu latach udało mi się ustalić kilka zasad, konsekwentnie wdrażanych w życie,  które są potrzebne, aby doświadczyć dobrostanu i cieszyć się byciem ze sobą, cieszyć się życiem.

Wieża Zegarowa Zamku Książąt Mazowieckich ozdobiona kwitnąca magnolią

Spełniam się, robiąc takie zdjęcia....

Zasada nad zasadami: poznać siebie, zaakceptować, polubić, pokochać i traktować jak własne dziecko z czułością, atencją, czujnością na własne potrzeby, pragnienia, marzenia, okazując sobie szacunek.

Zasada 1. Traktować siebie holistycznie - zdrowie fizyczne i psychiczne idzie ze  sobą w parze, są to naczynia połączone. Jeżeli będziemy ciągle zestresowani, sfrustrowani, zrozpaczeni, smutni to tracimy odporność fizyczną, itd. Chorujemy, bo organizm daje sygnały, że nie dbamy o siebie. 

Zasada 2. Wszystko zaczyna się i kończy w głowie, dlatego warto zadbać o nasz skarb, czyli o mózg - są dwa proste sposoby: dotlenianie i nawadnianie organizmu, w tym właśnie mózgu: picie około 2 litrów wody dziennie. Kiedy organizmowi brakuje wody, czujemy się źle, a mózg przestaje pracować, jesteśmy osłabieni, rozdrażnieni, nerwowi, a nawet agresywni. Świeże powietrze - nie bez kozery nasze babcie mówiły, że trzeba się przewietrzyć, trzeba przewietrzyć głowę, trzeba dotlenić mózg, wtedy mamy tzw. trzeźwość umysłu. Oczywiście jak świeże powietrze to ruch, świetnie uprawiać jakiś sport na powietrzu, regularnie chodzić na spacery, ale nie oszukujmy się, w natłoku zadań dnia codziennego często nam się po prostu nie chce, nie mamy siły, itp. Wtedy znajdźmy powód, żeby iść na pieszo do pobliskiego sklepu, to już coś! A jeżeli nawet tego nie możemy zrealizować to wyjściem jest balkon - choć na pięć minut, zaczerpnąć powietrza, niezależnie od pogody.

Zasada 3. Dla wprowadzenia do organizmu spokoju, wyciszenia i przede wszystkim tlenu wykonać 10 głębokich oddechów rano i 10 głębokich oddechów wieczorem. Najlepiej na stojąco w rozkroku, unosząc ręce do góry. Mnie zajmuje to 3 minuty dziennie. Oddech ogromnie dużo daje i fizycznie, i psychicznie - dwa w jednym. 

Zasada 4. Zaczynać dzień od pozytywnych myśli i od uśmiechu w lustrze do siebie. Warto zastosować takie zadanie, codziennie po przebudzeniu pomyśleć o trzech pozytywnych rzeczach. Bardzo długo mi zajęło, myślę, że około roku, aby stało się to nawykiem. Nawet jeżeli dzieje się coś przykrego i słabego w naszym życiu, poszukać pozytywów i się ich uczepić, jak przysłowiowy tonący brzytwy. W ogóle pozytywne myślenie, pozytywne nastawienie, wytwarza pozytywną energię, która krąży wokół nas i daje tzw. kopa....

 

Zasada 5. Uśmiechać się i śmiać się dużo, bo to droga  do radości, do wytwarzania endorfin, do pozytywnych fluidów. Stosować ćwiczenia znajdowania przyczyn naszego śmiechu. Wtedy łatwiej siebie polubić i nam, i innym. 

 

Zasada 6. Unikać ludzi ciągle zmartwionych, smutnych, negatywnie nastawionych, nieszczerych, intrygantów, zazdrośników, itp. To jest, uważam, bardzo ważne, aby nie przebywać z ludźmi z negatywną energią, którzy często są wampirami energetycznymi, którzy nas dołują, umniejszając poczucie naszej wartości. Często tkwimy w takich relacjach, stresując się, frustrując, cierpiąc. Takie kontakty wzbudzają w nas strach, bierną agresję, aż wreszcie nastroje depresyjne.

Zasada 7. Codzienne sprawiać sobie małe przyjemności (warto zastanowić się, co sprawia nam przyjemność, kiedy jesteśmy zadowoleni, kiedy jest nam dobrze?). Znaleźć kilka chwil na celebrację, na delektowanie się - dzisiaj kupiłam tulipany i żonkile, uwielbiam w domu cięte kwiaty, szczególnie wiosną, przechodząc obok cukierni, zobaczyłam babkę ponczową, zakupiłam ją w poszukiwaniu smaków dzieciństwa, wypiłam kawę i zjadłam ciastko ustroiwszy stół na balkonie, przy muzyce relaksacyjnej -  śpiew ptaków i szum morza, zastanowiłam się co jeszcze mogę dla siebie zrobić? Obejrzałam jeden odcinek mojego  ukochanego filmu "świat widziany z góry" - Islandia. Jeszcze kilka innych rzeczy, ale ja jestem na emeryturze i mam czas. Nie musi być tego aż tak dużo, wystarczy kilka chwil tylko dla siebie.

 

Babka ponczowa - uwielbiam

W poszukiwaniu smaków i zapachów dzieciństwa

Zasada 8. Rozwijać swoje zainteresowania, hobby, pasje. Człowiek, który czymś się interesuje jest ciekawy dla siebie i dla innych, spędza fajnie czas wolny, może swoją pasją zarażać innych, ma dużo do zaoferowania drugiemu człowiekowi, będąc dla niego atrakcyjnym.

 

     Kiedy te wszystkie zasady wprowadziłam konsekwentnie do swojego życia, niezmiernie poprawiła się jego jakość. Stałam się dla siebie ważna, na siebie uważna, stałam się dla siebie kimś wyjątkowym, a traktując siebie wyjątkowo, traktuję też w ten sposób innych, czego doświadczają moi Najbliżsi. Umiem w jednym bratku zamknąć cały świat, czy w jednej chwili, którą celebruję, odnaleźć sens wieczności - niezwykłe doznania. To moja indywidualna ścieżka cudów, które dzieją się każdego dnia. I o to mi najbardziej w życiu chodzi....